İnekler ve çiftlikler ülkesi Uruguay'ın başkenti Montevideo'dan Buenos Aires'e göreceli kolay bir otostop yolculuğundan sonra sonunda şehirde bizi ağırlayacak olan arkadaşımızın evine varmıştık. Saat henüz erkendi ve gün daha kararmamıştı. Duş alıp, bir şeyler yiyip biraz kendimize geldikten sonra yeniden dışarı çıkmak için hazırdık biz de haliyle :)
Hostumuzun önerisi üzerine yakın civardaki publardan birine gittik hep beraber. Yağmurlu bir pazartesi akşamından hiçbir beklentimiz yoktu, sadece bir şeyler içip geri dönmeyi planlamıştık. Öyle de oldu; sakin ve hoş bir pubtı gittiğimiz yer. Derken, pubta çalan müzik dikkatimi çekti. Oldukça Türk havası idi çalan. Biraz daha dikkat kesildim.. Sadece Türk müziği değil, üstelik de 'Baba Zula'dan bir parça çalıyor diye düşünüyordum ama aklım almıyordu bir türlü.. Buenos Aires'te rasgele bir pub, üstelik tarzı da inanılmaz alakasız, ne diye burada Baba Zula çalacakalardı ki...
Bara doğru yaklaştım ve monitordeki ismi okumaya çalıştım. Sonra kendime hakim olamayarak, 'oha Baba Zula hakkaten de' diye bağırdım ingilizce :) 'Ne alaka burada Baba Zula' diye de ekleyince, yanımda oturduğunu fark etmediğim bir genç bana, 'neden olmasın?' diye sordu (ingilizce). Ben de ingilizce karşılık verdim, 'çünkü bu Türkçe'... Daha sonra bana Baba Zula'yı nereden bildiğimi sordu ve ben de, çünkü ben Türküm, dedim. Bunun üzerine de o da, oha, merhaba ben Emre, demez mi! :)
Bu da yetmezmiş gibi Emre'nin, benim Eskişehir ve İzmir'deki en sevdiğim mekanlardan biri olan Cafe Del Mundo'nun sahiplerinden biri olduğunu öğrendim. Buenos Aires'e gelme sebebi de Ankara'da yeni açılacak olan cafelerinin dekorasyonu için antika toplamakmış (Del Mundo'yu bilenler bilir, dekorasyonu ve dünya mutfağından yemek menüsüyle meşhurdur). O gece ise son gecesiymiş Emre'nin, gitmeden son bir kez dışarı çıkmak istemiş...
Kısa bir süre oturup sohbet ettikten sonra Emre ayrıldı yanımızdan, oldukça yorgundu ve ertesi gün yola çıkacaktı... Türkiye'ye uzuuuuuun bir yolculuk bekliyordu kendisini ne de olsa...
